Aangeschaft uit passie voor het merk,type, de kracht ? Hang naar een klassieker met moderne technieken? Of genezen van mijn replica zonden?
What else in en na 2005. Een Bugatti 35 droom deed me, bij het aanschouwen van de prijzen duizelen, waarna bij mij het besef groeide dat klassiek autobezit een hobby moest blijven en geen investering voor beleggingen. Gekoppeld aan de vraag of ik op termijn klassieke auto’s wel leuk zou vinden, deed mij besluiten een replicastart te maken, een Bugatti 35 replica.
Een uitgebreide restauratie van het uit de US of A overgekomen VW -derivaat, leverde in 2009 een mooi eindresultaat op en begon de hobby te “kriebelen”. Maar het Bugatti gevoel kwam kortstondig terug toen een Belgische klassieker handelaar van naam en faam zich bij me meldde met een Bugatti 38. Een begeerlijk merk en type, maar prijzig, dus kwam de beslissing, niet doen.
In die tijd had ik op internet een vliegeniersbril , de zgn “gogles”besteld, bij een bedrijf in Vianen. Bij aankomst bleek dat de Morgan importeur te zijn. Een uitgebreide uitleg over het Morgan gamma, de Plus 4 en de Plus 8 door de enthousiaste salesmanager volgde. Het werd uiteindelijk proefrijden met een Plus8, een 8 cilinder, 3.9 liter V8, zilverkleurig, chromen bagagerekje achterop,
gebrekkig comfort, volop windgeruis, verre van waterdicht. Leek een zeer acceptabel alternatief voor de Bugatti 38. Een halfjaar rij- en belevingservaring met de spartaans aandoende Morgan Plus 8 bracht me geen passie voor de klassieke Morganlijn.
Dat werd eens te meer duidelijk toen, tijdens de Morganclub nieuwjaarsreceptie bij de importeur, de Morgan Aero 8 Centenary stond opgesteld. In de showroom wemelde het van de geïnteresseerde Morganclubleden.
Bij mij de vraag waarom ik dit fraaie voertuig nooit eerder had opgemerkt. Ik was verkocht, een Morgan Aero8, klassieke en traditionele Morganlijnen, uitzonderlijk mooie kleur, Aston Martin Chiltern Green,Connolly leer, airco, sequentiele automaat, 369 pk, 4,89 liter V8 met ruim 500 Nm koppel, vol met geavanceerde BMW technologie, handmade lichtgewicht uit bijna 100% aluminium en van 0-100 in 4,2 seconden, zonder tractiecontrol. Ontwerp van Charles Morgan en Chris Lawrence in eigen beheer tot stand gekomen.
Trots dat ik was, na de gepeperde rekening te hebben voldaan,
de Aero in februari 2010 kon ophalen. Niet vermoedend dat deze en andere Aero 8 in feite 1 van de ruim 600, in 10 jaar tijd geproduceerd, prototypes zou blijken te zijn. Binnen een maand voor ruim 4 maanden reparatie terug naar de fabriek vanwege grote lekkages in de carrosserie, cabriokap, elektronische storingen, complete vervanging van het interieur, vier keer wegslepen
vanwege storingen in het brandstofsysteem, nieuwe automaat,
nieuwe accu elke twee jaar, nauwelijks oplossend vermogen
van de importeur monteurs en meer van die dingen en passie en
vertrouwen tot op een dieptepunt.
Zes jaar later en 50.000 km verder, lijkt mijn keuze om een
provinciale BMW race- en tuningsgarage met geavanceerde meetapparatuur en race en tuningservaring in te schakelen ,een goede keuze te zijn. Deze garage was in staat ,tijdens een maand durend onderzoek “grip” te krijgen op het grillige (geen) kwaliteitsgedrag van mijn Aero 8.
Te houden? Vertrouwen? Wait and see.
Stel me weer voor, 220 km/h op de Duitse snelwegen, optrekken in ruim 4 seconden van 0 naar 100, cabriokap naar beneden geklapt, mooi weer, veel bekijks, kick-down in de tunnel voor het ultieme free-flow uitlaat geluid.
Als dat geen passie veroorzaakt, moet ie wel blijven rijden en
betrouwbaar blijven.
Aaldert
